thessaloniki omorfi

Αναμνήσεις….είναι πολύ μικρές μέσα στο τεράστιο κόσμο που ζούμε,
είναι όμως αυτές που δεν παύουν να μας συντροφεύουν σ’ αυτόν τον τεράστιο κόσμο..

Μα ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος που δεν γύρισε εκεί στην τρυφερή αγκαλιά της μητέρα του, εκεί στην μικρή γειτονία … στους φίλους του ……

Αναμνήσεις... Μυρίζω… Αφουγκράζομαι… Γεύομαι… Κοιτώ…
Αισθάνομαι…!

Υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που αρνούνται πεισματικά να κρατήσουν αναμνήσεις. Λένε ότι οι αναμνήσεις είναι σαν τα ερείπια: τα απομεινάρια του ένδοξου παρελθόντος.


Είναι κακό να ξεχνάς αλλά είναι ακόμα χειρότερο να ξεχνάς να ζήσεις...
Οι αναμνήσεις ξυπνάνε με ένα τραγούδι, με μία λέξη, με ένα αεράκι, με μία σκιά στον τοίχο, μια φωτογραφία , με μια σκηνή που εξελίσσεται στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Ξεκινάνε πάντα με δισταγμό. Ανακαλούνται από μόνες τους στην μνήμη μας. Τελειώνουν με ένα δάκρυ, δάκρυ χαράς ή λύπης, με ένα χαμόγελο πικρό μα και γλυκό…